Samāʿ

 .

ഉദാരതയുടെ വിഷബാധ

ഇസ്രായേൽ-ഫലസ്തീൻ സംഘർഷത്തെക്കുറിച്ചുള്ള സംവാദങ്ങൾ പതിവായി ചില പരിചിത വഴികളിലൂടെ മാത്രമാണ് സഞ്ചരിക്കുന്നത്. അധിനിവേശം, കുടിയേറ്റം, അന്താരാഷ്ട്ര നിയമലംഘനങ്ങൾ, മനുഷ്യാവകാശങ്ങൾ, രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ അതിരുകൾ എന്നിങ്ങനെയുള്ള ഭൗതികവും നിയമപരവുമായ തലങ്ങളിൽ മാത്രമാണ് ഈ ചർച്ചകൾ ഒതുങ്ങിനിൽക്കുന്നത്. പോസ്റ്റ്കൊളോണിയൽ ചിന്തകരും സൊഹ്റാൻ മാംദാനിയെ പോലുള്ള  രാഷ്ട്രീയക്കാരും ഈ ആശയങ്ങളിൽ മാത്രം ഒതുങ്ങി നിൽക്കുന്നവരാണ്. ഈ വിമർശകർ ആഗോള സംഘർഷങ്ങളെയും അധിനിവേശങ്ങളെയും ഭൂമിയുടെയും പരമാധികാരത്തിന്റെയും പ്രശ്നമായി ചുരുക്കുമ്പോൾ ഇവ അധിനിവേശത്തിന്റെ ഘടനാപരമായ യാഥാർത്ഥ്യങ്ങളെ വരച്ചുകാട്ടുന്നുണ്ടെങ്കിലും, അവ രോഗലക്ഷണങ്ങളെ മാത്രമാണ് ചികിത്സിക്കുന്നത്; രോഗത്തിന്റെ മൂലകാരണത്തെ സ്പർശിക്കാൻ അവർക്ക് കഴിയുന്നില്ല. ഈ വിമർശനങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനപരമായ പരിമിതി അവ വിമർശിക്കുന്ന അതേ പാശ്ചാത്യ ഉദാരവാദത്തിന്റെ പുരോഗമനാശയങ്ങൾ പേറുന്നവരാണ് വിമർശകരും എന്നുള്ളതു തന്നെയാണ്. ഉദാരവാദ അവകാശങ്ങളുടെയും സാർവത്രിക നിയമങ്ങളുടെയും ഭാഷയിൽ സംസാരിക്കുന്നതിലൂടെ, അവർ തങ്ങൾ എതിർക്കുന്നു എന്ന് അവകാശപ്പെടുന്ന അതേ ആശയങ്ങളുടെ പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായ സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ പ്രചാരകരായി മാറുകയാണ്.

ഇവിടെ വിസ്മൃതമാകുന്നതാവട്ടെ, യഥാർത്ഥ ദുരന്തം ഭൂമിയുടെ വിഭജനത്തിലോ രാഷ്ട്രീയ അധികാരത്തിന്റെ അസന്തുലിതാവസ്ഥയിലോ ഒതുങ്ങുന്നില്ല എന്നതുമാണ്. ഇവയേക്കാൾ ആഴമേറിയതും അദൃശ്യവുമായ ഒരു പ്രതിസന്ധിയാണ് യഥാർത്ഥത്തിൽ ലോകം നേരിടുന്നത്. മാംദാനിയെ പോലുള്ളവർ കാണുന്നത് ഭൂമിയ്ക്ക് മേലുള്ള അധിനിവേശം മാത്രമാണ്; അവർ കണ്ടില്ലെന്നുവെക്കുന്നതോ സംസ്കാരത്തിന്റെ, ആത്മാവിന്റെ മേലുള്ള അധിനിവേശവുമാണ്. സാമ്രാജ്യത്വ അധിനിവേശങ്ങൾ ലോകത്തെവിടെ നടന്നാലും അത് രണ്ട് ജനതകളോ രണ്ട് രാഷ്ട്രീയഘടനകളോ എന്നതിലേക്ക് മാത്രമായൊതുങ്ങാതെ പ്രത്യയശാസ്ത്ര ചെറുത്തുനിൽപ്പിന്റെ മാനത്തിൽ പ്രതിഷ്ഠിച്ചു മനസ്സിലാക്കേണ്ടതുണ്ട്. ഇങ്ങനെ നോക്കുമ്പോൾ ഫലസ്തീനിലെ യഥാർത്ഥ പോരാട്ടം നടക്കുന്നത് രണ്ട് ജനതകൾ തമ്മിലല്ല, മറിച്ച്, എല്ലാ ജനതകളെയും ഒരുപോലെ കാർന്നുതിന്നുന്ന ആഗോള പ്രത്യയശാസ്ത്രത്തിനെതിരെയാണ്. പാശ്ചാത്യ ഉദാരവാദം എന്ന ഈ പ്രത്യയശാസ്ത്രം, അതിന്റെ വ്യക്തിവാദം, ഭൗതികവാദം, പാരമ്പര്യനിഷേധം എന്നിവയിലൂടെ, ആയിരക്കണക്കിന് വർഷങ്ങളായുള്ള ചരിത്രവും ആത്മീയ പാരമ്പര്യവുമുള്ള ഒരു ദേശത്തിന്റെ ആത്മാവിനെത്തന്നെ ശൂന്യമാക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. ഈ സംഘർഷം, യഥാർത്ഥത്തിൽ, ഒരു ആഗോള നാഗരിക പോരാട്ടത്തിന്റെ ഏറ്റവും സ്പഷ്ടമായ പ്രതിഫലനമാണ്.

അധിനിവേശത്തെക്കുറിച്ചുള്ള നിയമപരവും രാഷ്ട്രീയവുമായ വിമർശനങ്ങൾ പ്രധാനപ്പെട്ട ധർമ്മം നിർവഹിക്കുന്നുണ്ട് എന്നതു ശരിതന്നെ. മാംദാനിയുടെ വിമർശനവും ഇതേ ധർമ്മത്തിലാണ് എന്നതിനാൽ ഏറെ ശ്രദ്ധേയവും പ്രാമാണ്യമർഹിക്കുന്നതുമാണ്. അവ അനീതിയെ ലോകത്തിന് മുന്നിൽ തുറന്നുകാട്ടുന്നു. എന്നാൽ ഈ വിമർശനങ്ങൾ പാശ്ചാത്യ ഉദാരവാദത്തിന്റെ ബൗദ്ധിക ചട്ടക്കൂടിനുള്ളിലാണ് പ്രവർത്തിക്കുന്നത് എന്നു വരുമ്പോൾ പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായൊരു വഴികേട് അതിലില്ലേ എന്നും ന്യായമായി സംശയിക്കാവുന്നതാണ്. "മനുഷ്യാവകാശം" എന്ന ആശയം തന്നെ, അതിന്റെ സാർവത്രിക അവകാശവാദങ്ങളോടെ, പാശ്ചാത്യ ജ്ഞാനോദയത്തിന്റെ ഉൽപ്പന്നമാണ് എന്നത് അംഗീകൃത വസ്തുതയാണ്. അത് വ്യക്തിയെ സമൂഹത്തിൽ നിന്നും പാരമ്പര്യത്തിൽ നിന്നും മതത്തിൽ നിന്നും വേർപെടുത്തുന്ന ആധുനിക രാഷ്ട്രീയഘടനയുടെ സാങ്കേതികതയാണ്. കൊളോണിയലിസവും സാമ്രാജ്യത്വവും ഇതേ ആധുനികതയുടെ ഉൽപ്പന്നമാണെന്നതും ഈ ഘട്ടത്തിൽ ഓർക്കണം. അങ്ങനെയെങ്കിൽ, ആധുനികതയുടെ വ്യവഹാരത്തിലൂടെ ഒരു ജനതയുടെ അധിനിവേശത്തെ എതിർക്കുമ്പോൾ, നാമറിയാതെ തന്നെ ആ ജനതയുടെ സാംസ്കാരികവും ആത്മീയവുമായ ഘടനയെ തകർക്കുന്ന, അതേ പ്രത്യയശാസ്ത്രത്തെ ഏറെ വൈകാതെ സാധൂകരിക്കേണ്ടി വരുന്ന വളരെ സങ്കീർണമായൊരു അവസ്ഥയിലേക്ക് എത്തിച്ചേർന്നെന്നു വരാം .

വിമർശകർ സൈനിക സാമ്രാജ്യത്വത്തെ എതിർക്കുന്നു, എന്നാൽ പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായ സാമ്രാജ്യത്വത്തെ തിരിച്ചറിയുന്നില്ല. മാംദാനി ടാങ്കുകളും അധിനിവേശങ്ങളും കാണുന്നു; പക്ഷേ, പാശ്ചാത്യ ലിബറൽ വിദ്യാഭ്യാസത്തെയും ആശയങ്ങളെയും ഇറക്കുമതി ചെയ്യുന്ന വമ്പൻ അക്കാദമിക അജണ്ടകളും എൻ ജി ഓ പ്രവർത്തനങ്ങളും അവയുടെ ലിബറൽ പ്രചാരണത്തിനായുള്ള ഫണ്ടിങ്ങുകളും കാണാതെ പോവുന്നു. ഒരു ഭാഗത്ത് ഘടനാപരമായ സാമ്രാജ്യത്വത്തെയും അധിനിവേശത്തെയും എതിർക്കുന്നവർക്ക് വൈജ്ഞാനികാധിനിവേശത്തെ കൃത്യമായി കാണാൻ സാധിക്കുന്നില്ലെന്നു മാത്രമല്ല, പലപ്പോഴും അതിന്റെ കയ്യിലെ ഉപകരണങ്ങളോ പ്രചാരണങ്ങളോ ആയും മാറുന്നതാണ് കാണാനാവുന്നത്. അത്യന്തം സൂക്ഷ്മമായി നിരീക്ഷിക്കേണ്ടുന്നതും പ്രതിരോധപരമായി തന്നെ ഇടപെടേണ്ടതുമായ തലമാണിതും.

കാരണം, പാശ്ചാത്യ “ലിബറൽ മൂല്യങ്ങൾ” ഒരു പരമ്പരാഗത സമൂഹത്തിന്റെ കുടുംബഘടനയെയും ധാർമ്മിക ബോധത്തെയും എങ്ങനെയാണ് സാവധാനം ഇല്ലാതാക്കുന്നതെന്ന് കാണാൻ സൂക്ഷ്മമായ ഉൾക്കാഴ്ച ആവശ്യമാണ്. അന്താരാഷ്ട്ര നിയമത്തിന്റെ പേരിൽ വാദിക്കുന്നവർ, ആ നിയമങ്ങൾ രൂപപ്പെടുത്തിയ പാശ്ചാത്യ ശക്തികളുടെ ലോകവീക്ഷണത്തെയാണ് പരോക്ഷമായി അംഗീകരിക്കുന്നത്.

പാശ്ചാത്യ ഉദാരവാദം, കേവലം ജനാധിപത്യത്തിനും സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനും വേണ്ടിയുള്ള ഒരു രാഷ്ട്രീയ സംവിധാനമല്ല. അതൊരു സമഗ്രമായ ലോകവീക്ഷണമാണ്. അതിന്റെ കാതൽ, പരിധിയില്ലാത്ത വ്യക്തിവാദമാണ്. മംദാനിയുടെ ലൈംഗികരാഷ്ട്രീയ പിന്തുണയുടെ കാതൽ പാശ്ചാത്യ ലോകത്തിന്റെ “വ്യക്തിസ്വാതന്ത്ര്യം” എന്ന ഉദാരവാദ സങ്കല്പമാണ്. എന്നാലിത്, നിലവിലുള്ള സമൂഹങ്ങളുടെ തനതായ സാംസ്കാരിക പരിസരങ്ങളിൽ വലിയൊരു സംസ്കാരികമാറ്റം (cultural transformation) സൃഷ്ടിക്കുന്നുണ്ട്. സമൂഹം, കുടുംബം, മതം, രാഷ്ട്രം തുടങ്ങിയ എല്ലാ സാമൂഹിക സ്വത്വങ്ങളെയും അത് സംശയത്തോടെ വീക്ഷിക്കുകയും വ്യക്തിയുടെ സുഖത്തിനും അഭിലാഷങ്ങൾക്കും വേണ്ടി തകർക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. പാരമ്പര്യത്തെ അതൊരു ഭാരമായും, ആത്മീയതയെ ഒരുതരം അന്ധവിശ്വാസമായും, ചരിത്രത്തെ മറികടക്കേണ്ട ഒന്നായും അത് കാണുന്നു. ഈ പ്രത്യയശാസ്ത്രം മുന്നോട്ടുവെക്കുന്നതാകട്ടെ, യഥാർത്ഥത്തിൽ മനുഷ്യന്റെ ആത്മീയവും സാംസ്കാരികവുമായ വൈവിധ്യങ്ങളുടെ അന്ത്യമാണ്. എല്ലാ സംസ്കാരങ്ങളെയും ഒരേപോലെയുള്ള- ഉപഭോഗത്തിലും ഭൗതികതയിലും അധിഷ്ഠിതമായ- ആഗോള കമ്പോളത്തിന്റെ ഉപഭോക്താക്കളാക്കി മാറ്റുക എന്നതാണ് അതിന്റെ ലക്ഷ്യം.

ഈ ഉദാരവാദം ഒരു വൈറസ് പോലെ- സാമ്പത്തിക സഹായം, വിദ്യാഭ്യാസം, മാധ്യമങ്ങൾ, മനുഷ്യാവകാശ സംഘടനകൾ എന്നിവയിലൂടെ ലോകമെമ്പാടും പടരുന്നു. അത് പരമ്പരാഗത സമൂഹങ്ങളിലെത്തി, അവരുടെ വിശ്വാസങ്ങളെയും മൂല്യങ്ങളെയും ദുർബലപ്പെടുത്തുന്നു. കുടുംബബന്ധങ്ങളെ ശിഥിലമാക്കുന്നു, ലിംഗഭേദങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള പരമ്പരാഗത കാഴ്ചപ്പാടുകളെ തകർക്കുന്നു, മതത്തെ പൊതുജീവിതത്തിൽ നിന്ന് സ്വകാര്യതയിലേക്ക് ഒതുക്കുന്നു. ഇതിന്റെ ഫലം ആത്മീയമായി ശൂന്യമായ, തങ്ങളുടെ വേരുകളിൽ നിന്ന് അടർന്നുപോയ, ലക്ഷ്യമില്ലാതെ അലയുന്ന വ്യക്തികളുടെ ഒരു സമൂഹമാണ്.

ഒരു വശത്ത്, അമേരിക്കൻ നേതൃത്വത്തിലുള്ള ഏകധ്രുവ ലോകത്തിന്റെ പശ്ചിമേഷ്യയിലെ ഏറ്റവും വിശ്വസ്തനായ സൈനിക സഖ്യകക്ഷിയാണ് ഇസ്രായേൽ. അത് പാശ്ചാത്യ ഉദാരവാദത്തിന്റെ മൂല്യങ്ങളെ, പ്രത്യേകിച്ച് അതിന്റെ സൈനികവും സാങ്കേതികവുമായ മേധാവിത്വത്തെ, പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു. ടെൽ അവീവിലെ ജീവിതവും. തങ്ങളുടെ "ഉദാര" മൂല്യങ്ങൾ, പ്രത്യേകിച്ച് LGBTQ+ അവകാശങ്ങൾ പോലുള്ളവ, പ്രദർശിപ്പിക്കുന്നതിലൂടെ മേഖലയിലെ മറ്റ് സമൂഹങ്ങളിൽ നിന്ന് തങ്ങൾ വ്യത്യസ്തരാണെന്ന് സ്ഥാപിക്കാൻ ഇസ്രായേൽ ശ്രമിക്കുന്നു. ഈ അർത്ഥത്തിൽ, ഇസ്രായേൽ പാശ്ചാത്യ ഉദാരവാദത്തിന്റെ സാംസ്കാരികവും രാഷ്ട്രീയവുമായ അധിനിവേശത്തിന്റെ ഒരു ഏജന്റായി പ്രവർത്തിക്കുന്നു.

എന്നാൽ, മറുവശത്ത്, ഇസ്രായേൽ ജനത തന്നെ ഈ ഉദാരവാദത്തിന്റെ ഇരയാണ്. ആയിരക്കണക്കിന് വർഷങ്ങളുടെ യഹൂദ പാരമ്പര്യത്തിലും മതപരമായ സ്വത്വത്തിലും അധിഷ്ഠിതമായി സ്ഥാപിക്കപ്പെടേണ്ടിയിരുന്ന ഒരു രാഷ്ട്രം, ഇന്ന് അതിന്റെ ആന്തരിക സ്വത്വത്തെത്തന്നെ ശോഷിപ്പിക്കുന്ന പ്രത്യയശാസ്ത്രങ്ങളാൽ ബാധിതമായി, മതേതരത്വവും വ്യക്തിവാദവും ഭൗതികവാദവും പോലുള്ള "ലിബറൽ മൂല്യങ്ങൾ" പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്ന കേവലം ഒരു ആധുനിക ലിബറൽ രാഷ്ട്രമായി നിലകൊള്ളുന്നു. അത് യഹൂദരുടെ യഥാർത്ഥ, ആത്മീയ സ്വത്വത്തെ ഇല്ലാതാക്കുന്ന ഒരു ആന്തരിക രോഗം കൂടിയാണ്. യഹൂദ പാരമ്പര്യത്തിന്റെ ആഴത്തിലുള്ള ആത്മീയതയ്ക്ക് പകരം, ഉപരിപ്ലവമായ ഉപഭോഗ സംസ്കാരവും വ്യക്തിഗത സുഖങ്ങളും സ്ഥാനം പിടിക്കുന്നു. ഇതാണ് വിശുദ്ധഭൂമിയിലെ യഥാർത്ഥ ദുരന്തം. ഒരേ ശത്രുവിനാൽ, ഒരേ പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായ വിഷബാധയാൽ ആക്രമിക്കപ്പെടുന്ന രണ്ട് ജനതകൾ. അവർ ഭൂമിയുടെ കഷണങ്ങൾക്കായി യുദ്ധം ചെയ്യുമ്പോൾ, അവരുടെ കാൽക്കീഴിലെ ആത്മീയ അടിത്തറ ഒന്നാകെ ഒലിച്ചുപോകുന്നത് അവർ കാണുന്നില്ല. മാംദാനി അടക്കമുള്ളവർ കാണാതെ പോകുന്നതു ഇസ്രായേലും ഫലസ്തീനും എന്തിനു തങ്ങൾ തന്നെയും ലിബറലിസത്തിന്റെ  വിഷബാധയാൽ രോഗികളായവരാണെന്നതാണ്.

ജനതകൾ തങ്ങളുടെ പോരാട്ടം പുനർനിർവചിക്കേണ്ടതുണ്ട്. അത് കേവലം ഇസ്രായേലും ഫലസ്തീനും തമ്മിലുള്ളതല്ല, മറിച്ച് പാരമ്പര്യവും ആധുനികതയും തമ്മിലുള്ളതാണ്; ആത്മീയതയും ഭൗതികവാദവും തമ്മിലുള്ളതാണ്; ബഹുധ്രുവ ലോകത്തിന്റെ ആത്മാവും ഏകധ്രുവ സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ അടിച്ചേൽപ്പിക്കലും തമ്മിലുള്ളതാണ്. പരസ്പരം ശത്രുക്കളായി കാണുന്നതിന് പകരം, തങ്ങളുടെ സംസ്കാരങ്ങളെയും വിശ്വാസങ്ങളെയും ഒരുപോലെ നശിപ്പിക്കുന്ന പാശ്ചാത്യ ഉദാരവാദം എന്ന പൊതു ശത്രുവിനെതിരെ ഒന്നിച്ചുനിൽക്കുകയാണ് വേണ്ടത്.

വിശുദ്ധഭൂമിയിലെ സംഘർഷത്തെ അധിനിവേശത്തിന്റെ നിയമപരമായ ചട്ടക്കൂടിൽ മാത്രം ഒതുക്കി കാണുന്നത് ഉപരിപ്ലവമായ വായനയാണ്. അത് ഒരു ആഴത്തിലുള്ള ആത്മീയവും നാഗരികവുമായ പ്രതിസന്ധിയുടെ ബാഹ്യ പ്രകടനം മാത്രമാണ്. പാശ്ചാത്യ ഉദാരവാദം എന്ന പ്രത്യയശാസ്ത്രം അതിന്റെ വ്യക്തിവാദത്തിലൂടെയും ഭൗതികവാദത്തിലൂടെയും ഇരു ജനതയുടെയും പരമ്പരാഗത സ്വത്വങ്ങളെയും സാമൂഹിക ഘടനയെയും കാർന്നുതിന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഇസ്രായേൽ ഈ പ്രത്യയശാസ്ത്രത്തിന്റെ ആയുധമായും ഇരയായും ഒരേ സമയം വർത്തിക്കുമ്പോൾ, ഫലസ്തീൻ പ്രതിരോധം അതിന്റെ കെണികളിൽ അകപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.

യഥാർത്ഥ വിമോചനം എന്നത് രാഷ്ട്രീയ സ്വാതന്ത്ര്യം മാത്രമല്ല, പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായ അടിമത്തത്തിൽ നിന്നുള്ള മോചനം കൂടിയാണ്. വിശുദ്ധഭൂമിക്ക് സമാധാനം ലഭിക്കണമെങ്കിൽ, അവിടുത്തെ ജനതകൾ പാശ്ചാത്യ ഉദാരവാദത്തിന്റെ അദൃശ്യമായ ചങ്ങലകൾ പൊട്ടിച്ചെറിഞ്ഞ്, തങ്ങളുടെ ആഴമേറിയതും പവിത്രവുമായ പാരമ്പര്യങ്ങളിലേക്ക് മടങ്ങണം. അപ്പോൾ മാത്രമേ ഭൂമിക്കുവേണ്ടിയുള്ള ഈ ഭ്രാന്തമായ പോരാട്ടം അവസാനിപ്പിച്ച്, തങ്ങളുടെ പൊതുവായ മാനുഷികവും ആത്മീയവുമായ പൈതൃകത്തെ അവർക്ക് തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയൂ. അതുവരെ, വിശുദ്ധഭൂമി ഭൗതികമായ അധിനിവേശത്തിനും ആത്മീയമായ ശൂന്യതയ്ക്കും ഇടയിൽ രക്തം വാർന്ന് കിടക്കുക തന്നെ ചെയ്യും.

മാംദാനിയുടെ നഗര-രാഷ്ട്രീയ അധികാരം പരിമിതമായതിനാൽ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിമർശനം പലപ്പോഴും പ്രതീകാത്മകമായി ചുരുങ്ങുന്നു. ദേശീയ വിദേശകാര്യ നയങ്ങളെ സ്വാധീനിക്കാനുള്ള ശേഷിയില്ലാത്തതിനാൽ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ പലസ്തീൻ വിഷയത്തിലെ ശ്രദ്ധയെ ഒരു തന്ത്രപരമായ നിലപാടായി മാത്രമേ വിലയിരുത്താനാകൂ. പക്ഷേ കേരളത്തിൽ ഒരു മുസ്.ലിം നാമധാരി ആയതിനാലാകണം ഇത്രകണ്ട് വാർത്താപ്രാധാന്യം കൈവന്നത്. മാംദാനിയെപ്പോലുള്ള ചിന്തകർ തങ്ങളുടെ വിശകലനങ്ങളിൽ ഒരു അടിസ്ഥാനപരമായ വൈരുദ്ധ്യം പേറുന്നു. അധിനിവേശത്തിന്റെ ഘടനാപരമായ യാഥാർത്ഥ്യങ്ങളെ കൃത്യമായി വരച്ചുകാട്ടുന്നുണ്ടെങ്കിലും, ഈ വിശകലനങ്ങൾ ഉദാരവാദത്തിന്റെ അതേ ഭാഷയും ചട്ടക്കൂടും ഉപയോഗിക്കുന്നു. ഇത് ബാഹ്യമായ പ്രകടനങ്ങളെ മാത്രം ചികിത്സിക്കുകയും, ആന്തരികമായ, ദാർശനികമായ മൂലകാരണത്തെ സ്പർശിക്കാതിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അവർ ഭൗതികമായ അധിനിവേശത്തെ തിരിച്ചറിയുന്നു, എന്നാൽ അതിനേക്കാൾ മാരകമായ, സാംസ്കാരികമായ അധിനിവേശത്തെ വക്താക്കളാകുന്നു എന്ന്കൂടി ഈ ആരവത്തിനിടയിൽ ഓർത്തെടുക്കുക.

.